اشعار جعفر عباسی

جهانِ درد دیده، عمر بسیاری نخواهد داشت 
جهان غیر از پر و بالت پرستاری نخواهد داشت

شنیدم بعد تو بوی سلامت می دهد دنیا 
جهان هم پیش تو احساس بیماری نخواهد داشت 

شنیدم شنبه ها تلخی نخواهد کرد بعد از تو
 و این تقویم دیگر روز تکراری نخواهد داشت

زمان چون ساعتی در دست تو تنظیم خواهد شد
زمین خوار و زمین خواری، هواداری نخواهد داشت 

دل دلال ها می لرزد آن روز از نگاه تو 
دلار لعنتی ها هم خریداری نخواهد داشت 

تو روشن می کنی وقتی حساب بی حسابی را
ترازوی تورم هیچ بازاری نخواهد داشت

 در این بی دولتی ها در هوای دولتی هستم
که می دانم مدیران ریاکاری نخواهد داشت 

برای کلبه های دربه در آغوش خواهی شد
ولی با کاخ ها، چشم تو دیداری نخواهد داشت 

جهان در بستر آلوده ای از خاک و خون خفته است
که دور از پلک تو، میلی به بیداری نخواهد داشت...

پا می گذارد بر زمین ساقی خوش اقبال 
آغوش کعبه مست می آید به استقبال 
ای روای جاعل مکن اینقدر قیل و قال 
با چاک پیراهن ،لب باز و زبان لال
دیگر چه حاجت هست در شرحش به استدلال

گرچه بدی ها هم به خوبی تو خوش بینند 
از دیدنت«لهو ولعب ها» باز غمگینند
جای تو نه، ای کاش جای خویش بنشینند
وقتی تو را در دست های کعبه می بینند
وقتی برای کعبه هستی کعبه آمال 

تاریخ مردی هست لبریز مثال از تو 
هر لحظه می پرسند گمراهان سوال از تو 
حلال غم! اما نمی پرسند حال از تو
دردا چه می خواهند اشباه الرجال از تو 
ای گل چگونه ساختی با خار،چندین سال 

دین بی تو تعریفی ندارد آیه ی اکمال!
مثل تو کو شاهی چنین آزاد و فارغ بال 
پابند عدلت می شود روزی دل خلخال 
نورّعلی نوری تو در هر حال و هر احوال 
پروانه ات خواهد شد آخر شمع بیت المال... 

دستی که  بر شمسیر رعد آسا نمی لرزید 
پایی که پای عهد پا برجا نمی لرزید 
پشتی که پیش پشته ی غم ها نمی لرزید
جانی که در میدان واویلا نمی لرزید
حالا به لرزه آمده با گریه اطفال 

خالی ترینی از نفاق و غرق انفاقی 
جمع اند در تنهایی شامت چه عشاقی !
چشم یتیمان واشده رو به چه آفاقی 
ممدوح من وقتی علی باشد چه اغراقی 
در وصف او خروار آرایه است یک مثقال 

دست سخن هست از بلندا مدح او کوتاه 
من بیش از این در آستان او ندارم راه
مثل گذشته با وجود آن همه بدخواه 
آینده هم خواهد سرود از او به اذن الله 
ماضی و مستقبل مرید اوست در هر حال ......

قصیده واره ی چراغ کتاب
با احترام به قلم توانا، بیان روشن و زبان محکم صاحب کتاب الغدیر که واژه، واژه و سطر سطر ، حقیقت محض را فریاد کشید و این شعر کمترین تاثیری است که مطالعه این سند حقانیت امیرالمومنین علیه السلام در من به جای گذاشت.

نشست یک دو سه خطی مرا نصیحت کرد                
مرا چو دوست به راه درست دعوت کرد

خطوط چهره او گرد درد داشت ولی                        
به خاطر دل سختم چه نرم ،صحبت کرد

«سیاه کرده شب شبهه روزگار تو را »                   
 زبان گشود و ز رسم زمان شکایت کرد

زبان گشود، زبانی چو اشک دیده ، روان                   
 غم حقیقت یک رود را روایت کرد

بیان  روشن و فریاد محکمش آن شب                          
برایم از افق دید او حکایت کرد
::
هم او که پنجره ی آفتاب را وا کرد                      
که نور در دل تاریک من اقامت کرد

همان امیر مدارا همان امیر مرام                            
 همان امیر که بر نفس خود حکومت کرد

که می شناخت امیری که از امارت خود                  
فقط به وصله پیراهنی قناعت کرد

لباس خوف و خطر را جز او که می پوشید             
شبی که از شب آن شهر، ماه هجرت کرد

میان معرکه ،ایمان تیز شمشیرش                        
دمی، مجسمه ی کفر را دو قسمت کرد
 
چقدر زیستنی ساده را ستایش کرد                     
چقدر حیله و ترفند را مذمت کرد
 
نگاه کرد به دنیا به دیده ی موری                      
که لانه ساختن او را دچار زحمت کرد

زمین چگونه نبالد به خود زمانی که                   
شکوه دست خدا در زمین زراعت کرد

و کاش...من بودم جای دسته ی بیلی                
که پینه پینه ی آن دست را زیارت کرد

ستاره بارترین صبح خلقت دنیا                        
چه شد که با شب تنهای چاه خلوت کرد
 
مداد  باطل تاریخ هم پشیمان است                  
 از این که در حق این طایفه خیانت کرد

از این که پنجه ی آتش به نور سیلی زد                  
از این که چوبه ی در نیز هتک حرمت کرد

بنای آخرتش را ولی خراب نکرد                             
علی که پشت به دنیای مست قدرت کرد

نبرد دست به شمشیر اختلاف ، علی                          
که خون تازه ی اسلام را ضمانت کرد
 
که دیده است که با ضرب و زور سازش کرد           
که گفته است که با دست کفر بیعت کرد ؟

در آن تلاطم طوفان فتنه و تردید                            
ستون صبر، چنان کوه استقامت کرد

کجاست منبر نفرین و مذهب نفرت                      
و آن که بین نمازش به عشق لعنت کرد
 
کجاست تا که ببیند مرام می ماند                          
مرا مرام علی شیعه محبت کرد
::
کتاب زندگی اش را ورق ورق خواندم                
خیال خسته ی من را چقدر راحت کرد
 
شبیه شک شده بودم کلاف سر درگم             
شبی چراغ کتابی مرا هدایت کرد